زندگی در همسایگی "تونی بلر" و "جرج بوش"

زندگی در همسایگی "تونی بلر" و "جرج بوش"

اگر وکیل، مشاوره حقوقی، سازمان زنانی این نوشته را میخواند و مایل است برای کمک با من تماس بگیرد از آن استقبال میکنم.

از آنجاییکه فردی بسیار مستقل، مبارز و سخت کوش هستم هرگز در زندگی ام  مشکلات شخصی ام را مطرح برای در خواست کمک نکرده بودم. البته همه ما که بعنوان پناهنده در خارج زندگی میکنیم بخصوص افرادی مثل این قلم که دوستان دلسوزش در جاهای دیگرهستند یا بستگانی در آنجا نداشته باشند مجبور به کمک گرفتن در برخی موارد میشوند. نوشتن مشکلی که امروز با شما خواننده محترم در میان میگذارم از چند جنبه برایم حائز اهمیت است. مهمترین آن آشنا شدن و یا بیشتر آشنا شدن با "فرهنگ قلدری و فرهنگ ضدخارجی" در اروپا است. جنبه های دیگر را خودتان در لابلای نوشته می یابید.

 همینطور سطوری که در زیر ملاحظه میشود نه بررسی جامعه شناسانه است و نه روانشناسانه رفتاری. چون من نه جامعه شناس هستم و نه روانکاو رفتاری. این وظیفه خطیر بر دوش جامعه شناسان است. البته جامعه شناسان دلسوزی که علمشان را بر اساس حقایق جاری، خشونت های حاکم بر فرهنگ جامعه، و مناسبات تولید در جوامع استوار میکنند و نتایج مطالعان خود را در راه بهبود زندگی بشریت بکار میبرند نه ضد بشر و در جهت سود بورژوازی کارگر کُش.

اما آنچه این قلم را وادار به مقایسه سریع و مختصر تاثیر فرهنگ قلدری امپریالیستها در جوامع اروپایی کرد تجربیات شخصی شش ساله ام در جوار همسایگانی ست که قلدری های آنها در مورد من هر روز مرا بیاد دورغ ها، شعبده بازی ها، پشت هم اندازی ها، داستان پردازی های دو جنایتکار تاریخ "تونی بلر" و "جرج بوش" می اندازد. البته مسیر زندگی و تجربیات عینی میتوانند به بررسی های جامعه شناسانه کمک های شایانی نمایند.

فکر میکنم پس از گذشت دوازده سال از حمله امپریالیسم آمریکا و انگلیس و شرکاء به عراق کمتر کسی است که نداند این حمله به راستی فقط و فقط قلدری نظامی – سیاسی و اقتصادی بود تا کودکان زنان و مردان بی دفاع عراقی را بکُشند منابعشان را غارت کنند و نوع جدید سلطه خود بر خاورمیانه را بر پایه دورغ های گوبلزی پیاده کنند. اگر کسی هنوز به این قضیه پی نبرده است شکی نیست که یا به نوعی منافع حقیرش به منافع زالوها گره خورده یا اینکه علاقه مند است که مغزش خواب بماند.

بشریت به هر دوی این جنایات نگاه میکرد و میکند. برخی در تظاهرات های عظیم ضدجنگ شرکت میکردند و برخی ها حتی از شرکت در این امر بسیار ناچیز هم دریغ میکردند. بماند آن عده که اگر بدانند شرم چیست، باید تا آخر عمر شرمسار زندگی کنند چرا که هم اسرائیل کودک کُش را به رسمیت شناختند و هم از حملات قلدرهای جهان به افغانستان و عراق و لیبی حمایت ضمنی کردند.

بسیار خوب بخاطر میاورم قیافه آن دورغگوی رذل، تونی بلر را که پشت دوربین های تلویزیونی با ژشت خاض خودش دست راستش را جمع میکرد و روی اینکه صدام حسین مشغول تولید انبوه سلاح های شیمیایی ست مدام تاکید میکرد و رعب و وحشت را در دل نادانها شعله ور میکرد تا به این وسیله بتواند رای "حقوق بگیران" مجلس انگلیس را جمع آوری کرده تا به حمله خود به عراق و کشتار مردم بی گناه بی دفاع "مشروعیت" بخشد! حتی چند روز مانده به حمله یکی از مراکز تحقیقاتی دانشگاه آکسفورد انگلستان مدارکی ارائه داد که دورغ های تونی بلر را برملا میساخت، اما رسانه های امپریالیستی انگلیس در راس آن بی بی سی، این "مرکز حشر و نشر خرافات، دورغ و رمالی" مردم را بطور منظم و هسیتریک وار از "حملات تروریستی صدام حسین" میترساند! همانطور که امروز از داعش دست ساز خودشان میترساند.

پس از آنکه نیروهای مبارز در انگلیس این حمله را محکوم و خواستار رسیدگی به دورغهای تونی بلر شدند دادگاهی به بررسی این مسئله اختصاص داده شده و از تونی بلر خواسته شد که مدارک خود دال بر تولید انبوه سلاح های شیمیایی در عراق را ارائه دهد که او همچنان از ارائه این اسناد کوتاهی میکند. فرهنگ قلدری حاکمان دنیا فرهنگ حاکم بر جامعه شده، همسایگان سفید پوست من خوب میدانند که قانون و دولت شان پشت آنهاست بخصوص در این برهه از زمان که "داعش داعش" میکنند به همین دلیل آنان شکنجه گرانی شده اند که هر نوع شکنجه ای را بر من اعمال میکنند و از آنجایی که بیماری روانی هم دارند, همانطور که تمام شکنجه گران گوانتامو و زندانهای ایران و سراسر جهان افراد سادیسمی هستند، قانون هم "عذر آنان را موجه" میداند.

اما از شش سال پیش که من به محل مسکونی ام نقل مکان کردم رفتارهای عجیب و غریب دو همسایه ام مرا وادار کرد که بیشتر روی رفتارهایشان متمرکز شوم. و نیز رفتار های آنها را با اخبار منطبق کنم. به طور مثال هر بار که اسرائیل که به فلسطین حمله میکرد یکی از همسایه ها بطور منظم در طول بیست و چهار ساعت مرا مورد آزار قرار میداد و از اینکه من هیچ واکنشی فیزیکی یا زبانی به آنها نشان نمیدهم جری تر شده و بر آزارهایش می افزود. 

آنها از خالی کردن آشغال های جارو برقی شان روی پنجره هایم تا ادار ریختن بر پنحره هایم تا کثافات حیوان و آدمیزاد را در حیاطم بطور مدام ریختن و از همه مهتر برهم زدن هر شب خوابم فرستادن گنگ روبروی پنجره اتاقم سنگ زدن بر پنجره هایم، و... آزار و اذیت میکنند. تمام راه های قانونی را که میشود در مورد آزار همسایه ها در پیش گرفت را به مدت چهار سال به پیش بردم، اما بر باورم بر اینکه قوانین و مقررات جامعه سرمایه داری را نژادپرست ها، و زالوها و پادوهای سرمایه داری می نویسند و اجرا میکنند افزوده شد. بر باورم افزوده شد که پادوهایی وجود دارند که از ملیت های دیگر هستند مثل من و شما که "خارجی" هستیم، امکان شغلی برای آنها فراهم شده که در این موقعیت بجای کمک بر برقراری برابری شهروندی و به قول معروف بررسی عادلانه دعوا و حق را به حق دار دادن، آنچنان خوش خدمتی به سیستم ضدخارجی میکنند که خود سفید پوست های نژادپرست هم قادر به این نوع برخورد های رذیلانه نیستند! 

این دو همسایه به مدت چند ماهی ست که با پشتوانه "مسیحیی" همسایه جدید مدام برای من پلیس خبر میکنند، پلیس حتی ساعت یازده و نیم شب در خانه ام را میکوبد و از خواب بیدارم میکند. با آنها حرف میزنم ظاهرن قانع میشوند اما مدتی نمیگذرد که دوباره پلیس محکم تر میکوبد.

همسایه جدید، و بوی تعفن دین و خدا در خدمت سرمایه

بازگشت به مشکلم، وقتی پس از چهار سال نتیجه ای از شکایاتم نگرفتم و تازه تنها شکایت از همسایگان نبود بلکه شکایت از " اولیای امور" نیز بود، سلامتم به خطر افتاده بود و انرژی ام بی حاصل میرفت، دنباله شکایت را نگرفتم. تا اینکه همسایه جدیدی آمد که در ابتدا بسیار صمیمی بود و طوری رفتار میکرد که گویی که حامی دادخواهان هستند، اما چندی نگذشت که کاشف بعمل آمد که ایشان و شرکایش با بودجه شهرداری مشغول ساختن کلیسا هستند که در شرف اتمام است! بسیار هم اصرار داشتند که بنده را هم به "چای و قهوه مجانی" در آنجا دعوت کنند! با وجودی که در همان هفته های اول وقتی پسر هفت ساله شان اولین سوالش از من این بود" دین شما چیست"، و به او که مشخص بود که خیلی خوب میداند "دین" چیست، گفتم من دین ندارم و خدا هم ندارم. تا ماه ها هر بار که این همسایه جدید را میدیدم به گرمی مرا در آغوش میگرفتند و به "چای و قهوه محانی" دعوت میکردند، یک روز به آنها بطور جدی و صمیمی گفتم شما که میدانید که من بی دین هستم چرا اصرار میکنید، گفتند بیا "چای و فهوه مجانی" بخور، گفتم من هیچ چیز مجانی نه میگیرم نه میخورم، چون برای سلول های مغزم ارزش قائلم. به آنها گفتم من شما را نه بعنوان یک مسیجی بعنوان یک انسان نگاه میکنم و مثل همه انسانهای غیر جنایتکار شما را هم دوست دارم. چندی نگذشت که این این اقای کشیش نیز همدست دو همسایه ی دیگر شد! حال همسایه ام به کلیسا میرود و "دعا" میخواند و روز بعد برای من پلیس خبر میکند. 

همسایه جدید سه فرزند هشت و پنج و سه دارد که روزهای یکشنبه صبج زود هشت و نیم این بچه را در سرمای زمستان میکشد و پای پیاده به کلیسا میبرد، از آنجاییکه نه تنها این " مدعی دوست داشتن آدمها" به من کمکی نکرد بلکه از امکاناتی که برایش فراهم آمده استفاده کرد و پلیس  محله به سه سوت همسایه بالایی من در خانه من است اما وقتی که بنا به توصیه های حقوقی من به پلیس محله زنگ میزنم حتی تلفنم را جواب نمیدهند! 

روزی که این همسایه مسیحیی بچه هایش را از صبج زود تا هشت شب به کلیسا برده بود به خانه برگشت دست بر قضا او را دیدم به او که بسیار آدم فضولی هم هست گفتم فلانی  تو ابن سوز سرماهشت صبج که این بچه ها باید در جای گرمشان باشند و با هم بازی کنند و انرژی بگیرند برای هفته بعد درس و مدرسه کجا میبردی، بچه هایش هم سرا پا گوش بودند و مرا هم خیلی دوست داشتند چون با آنها بازی میکردم و به آنها شکلات میدادم و در خانه ام به رویشان باز بود،همسایه اول خود را به خنگی زد و زن مرتجع تر از خودش به دادش رسید که هشت صبح نبود هشت و نیم بود، میرفتند کلیسا اونجا میرقصند، گفتم خب تو خونه که بهتر میشه رقصید بعد هم دوازده ساعت روز تعطیل رو که باید زندگی کودکانه داشته باشند را در کلیسا میگذارند؟ زن که با حرص غلیظی واژه کلیسا را تلفظ میکرد  خظاب به بچه هایش گفت اونجا بهشون خوش میگذره مگه نه؟ و بعد که متوجه شد بچه هایش از حرف من خوششان آمده و منتظرند تا بیشتر از حق شان دفاع کنم فورا آنها را به داخل منزل فرستادند، به زن گفتم یک کتاب هست به اسم " Oranges are not the only fruit "  ، بد نیست شما دو تا این کتاب را بخوانید تا ببینید کاری که شما با این بچه میکنید چه عاقبتی میتواند داشته باشد. از فردای آن روز آزارها بیشتر شد. 

همسایه جدید زن و شوهری هستند که زن سفید پوست است و مرد سیاهپوست که تمام دوستانشان نماینده مجلس هستند و احتمالا خود او هم  که چند سالی ییش نیست که به این کشور آمده و زنی سفید پوست گرفته مانند برخی متوهم فکر میکند واقعا برابری نژادی یا حقوقی در اروپا وجود دارد مشغول رای جمع کردن برای نماینده شدن است. البته برای رسیدن به این برابری باید مبارزه کرد اما نه پادویی!

آنها تمام محله را، بجز من به کلیسا کشاندند بعضی از عصرها غذای مجانی هم میدهند و میتوانید حدس بزنید که به این وسیله درست مثل مساجد چه اهدافی را در خدمت به سرمایه داری دنبال میکنند. مغزها را به خواب برند تا " عمو سام ها" بتازند! 

فشرده ای از آن چه بر من میگذرد را نوشتم. مطمئن هستم آنانی که درک و شعور درست از شرایط دارند وضعیت مرا بخوبی میفهمند. به یک سازمان زنان ایرانی در محل اقامتم مراجعه کردم بیش از یک ماه میگذرد که نه کاری کرده اند و نه میگویند که ما برای تو کاری نمکنیم. بطور مثال برایم قرار گذاشتدکه فلان روز ساعت یازده و نیم بروم و یکی از کارکنان را ببینم ساعت یازده و بیست وسه دقیقه برایم از طریق موبایل پیام دادند که قرار کنسل شده و برای قرار بعدی مجدد تماس میگیرند. پیام برای فرد بخصوصی گذاشتم که با من تماس بگیرد اگر شما تماس گرفتید آنها هم تماس گرفتند. در حالیکه شما به هر سازمان دولتی همین جامعه مراجعه کنید یا پیام بگذارید ظرف بیست و چهار ساعت با شما تماس میگیرند. 

بهرو از آنجاییکه شکایات من ره به چایی نبرد، و خانه من زندان من شده و همسایه هایم شکنجه گر بدینوسیله اعلام میکنم اگر وکیلی مشاوره حقوقی یا سازمان زنانی ست که مایل است به من در پیش برد شکایتم و دادخواهی ام کمک کند با کمال میل از آن استقبال میکنم. اگر کسی خانه ای دارد که به من اجاره دهد نیز کمک بسیار بزرگی است.

بیستم ژانویه دوهزار و شانزده

امضا محفوظ

شباهنگ راد : واقعه کلنُ، نگاه و تقاضای «مینا احدی» از دولت های اروپائی

واقعه کلنُ، نگاه و تقاضای «مینا احدی» از دولت های اروپائی

15 ژانویه 2016

شباهنگ راد

دو نگاه و استنباط سیاسی، پیرامون رخدادها و رویدادهایی همچون جنگ، اعتیاد، دزدی، فحشاء و غیره وجود دارد. یک نگاه متعلق به حاکمان و قدرت مداران کنونی ستُ، نگاهی دیگر، به مدافعین آرمان مردمی و کمونیستی مربوط می شود. بی تردید این دو نگاه، کاملاً در تقابل هم اند، و یکی بهمراهِ دم و دستگاه های جمعی و دیگر زوائدش، در پی جابجائی درستی ها، و دیگری حقیقت جو، ریشه یاب و مستقل از ایدئولوژی و افکارِ سرمایه داری ست. بر اساسِ چنین نگرش و بدلیل وجود دو نگاهِ متضادِ درونِ جامعه است، که می توان و می بایست، رویدادهایی همچون کلن را مورد بررسی و بازنگری قرار داد؛ رویدادی که بنوبۀ خود، بجا و بدرست، حامل عکس العمل ها و موضع گیری ها از جانب جریاناتِ متفاوت سیاسی و آزادی خواهان گردیده است.

قبل از هر چیز، لازم به تذکر است که واقعۀ کلن، تنفر برانگیز و رد شده است و بدون کمترین تردیدی، سر آن به افکار کثیف و منفعت جو وصل می باشد و ربطی، به قربانیان نظام های امپریالیستی و رانده شدگان از جنگ های خانمانسوز نداردُ، بر خلاف جانیانی همچون «مرکل»، علل آنرا باید در افکار پوسیده و علیل شان جستجو نمود. به همین دلیل صحیح نیست تا در هم سوئی با حاکمان و قدرت مداران، جای بانیان چنین واقعه ای را، با قربانیان نظام های امپریالیستی، جابجا نمود. طبعاً قصد و مقصودِ فعلی، نگاه به افکار و بررسیِ اعمال سرمایه داران و دولت هایی همچون دولت «مرکل» نیست. چرا که تاکنون این دولت ها و حامیان شان – و آنهم در عمل – به اثبات رسانده اند که تحت هیچ شرایطی، جانب مردم و پناهنده گان نبوده – و نیستند – و همواره و همواره، در تلاش اند، تا از نیرو و از انرژی هزاران انسانِ دردمند، در جهت انباشت هر چه بیشتر سرمایه و همچنین در پس زدن جناح های رقیب استفاده و سوءاستفاده نمایند. این ها از زمره خاصیت حاکمان و دولت هایی همچون دولت «مرکل» است. با این اوصاف هدف نه برشماری مجددِ بیلانِ کارکردهای ضد انسانی قدرت مداران بزرگ جهانی در حق میلیون ها انسان صدمه و زجر دیده، بل نگاهی کوتاه به موضعگیری ها و تقاضای «مینا احدی» از دولت هایی اروپائی ای همچون دولت آلمان، از واقعۀ کلن می باشد.

«مینا احدی» از اعضای مرکزی «حزب کمونیست کارگری ایران»، در نوشته ای کوتاه تحت عنوان «در مورد فاجعه شب سال نو در کلن »، می گوید که با شنیدن خبر و رخداد کلن، به میدان می آید، تا در میان سکوتِ با «خبران»، و همچنین بمنظور جلوگیری از «ایجاد فضای وحشت برای زنان»، توجۀ جامعۀ انسانی را، نسبت به بی حرمتی های روا شده در حق زنان جلب نمایدُ، و همچنین و سر آخر، از جانیان و مسببین اصلی چنین واقعه ای تقاضا دارد که «در امتیاز دادن به جنبش و سازمانهای اسلامی در قلب اروپا» خودداری نمایند!!

در این نوسته می خوانیم: «باید روشن شود که هر مسلمانی در خیابان لباس زیر زنان را از تنشان بیرون نمی آورد. باید بروید و بگویید این جنایات را دیده ایم….. «… در رسانه ها گفتم که این ربط مستقیم به اسلام و جایگاه زنان در اسلام دارد و گفتم که دولت آلمان باید به امتیاز دادن به جنبش و سازمانهای اسلامی در قلب اروپا پایان دهد»!

حقیقتاً و فارغ از هر گونه پیشداوری ها، نگاه و نظرات غیر کمونیستی «مینا احدی» و بدنباله، قضاوتِ عجولانه اش را چگونه می توان راست و ریز نمود و آنانرا به پای نظرات و افکار ژورنالیست های سرمایه ننوشت؟ پیداست که از یک طرف، مسلمانِ مدنظرِ «مینا احدی»، فاقد چنین پرنسیب هاست و نمی توان، چنین وصله هایی را به آن چسباند و از طرف دیگر دارد، انجام این دست رخدادها – یعنی دریدن لباس زیر زنان در شب کلن – را، مستقیماً به اسلام و جایگاه زنان در اسلام وصل می کند!!.

بهر حال و جدا از اینکه سرِ سازمان دهنده گان اصلی کلن، به جایی بمراتب بزرگ تر از سر «مسلمان» و «جنبش و سازمانهای اسلامی» وصل بوده است؛ سئوال این است که مگر دنیای انسانیت، تاکنون، شاهد دریدن و سنگسار زنان از جانب «مسلمان» و «مسلمین» نبوده است – و نخواهد بود -؟ مگر «مینا احدی» نه شنیده و یا نخوانده است که چگونه «ناموس پرستان مسلمان»، لباس زنان و دختران شانرا دریده و بدن های شانرا لت و پار و جان شانرا گرفته اند؟ همچنین و مگر، به دلیل جایگاه زنان در اسلام است که علناً، بدن زن مورد سوءاستفاده و در ابعاد و اشکالی وسیع و گسترده تر، مورد تعرض سودجویان و قداره بندان قرار می گیرد؟ مگر اخبار تعدی و تجاوز به زنان و دختران و غیره در جوامع «متمدن» اروپائی و آنهم در قلب اروپا، به گوش «مینا احدی»، نرسیده است که این چنین دو آتشه، پرچم مبارزۀ و دفاع از حقوق زنان را در دست گرفته است و از دولت های اروپائی تقاضا می کند تا بمنظور جلوگیری و تکرار واقعه ای همچون کلن، تدابیر و سیاست های سخت گیرانه تری علیۀ «جنبش و سازمانهای اسلامی» اتخاذ نمایند؟!! مضافاً اینکه مگر – فقط و فقط – به دلیل کج فهمی مسلمان از «جایگان زنان در اسلام» است که ما شاهد رخدادهایی از جمله واقعۀ شب سال نو کلن می باشیم؟ و …

طبعاً پاسخ این دست سئوالات و همچنین رفع و رجوع نمودن چنین تناقضات آشکار و در هم ریخته ای را، به عهدۀ «مینا احدی» و «حزب کمونیست کارگری ایران» خواهیم گذاشت و بایدُ، و به سهم خود، روشن سازند که بروز و وقوع هزاران بلایا و مصائبِ دست ساز اجتماعی و آنهم در کشورهای اروپائی، ریشه در حاکمیت و مناسبات استثمارگرایانۀ طبقۀ سرمایه داری دارد، که ما این روزها تجلی آنها را در اشکال متفاوت حکومتیِ سرتاسر دنیا مشاهده می کنیم. واقعیت این است که تجاوز به زنان، توهین و یورش به ابتدائی ترین نیازهای اولیۀ زندگی شان، صرفاً و صرفاً به اسلام و به جایگاه زنان در جامعۀ اسلامی بر نمی گردد، بل این منفعت و مناسبات گندیدۀ طبقۀ حاکمه است که خالق رویدادهایی همچون کلن می باشد. صدها – و یقیناً هزاران – موردِ از نوعِ واقعۀ کلن را، می توان ردیف نمود و نشان داد، که سرمایه بمنظور مقاصد معین سیاسی – اقتصادی، و بمنظور مرعوب نمودن انسان های ناآگاه، از شگردهای متفاوت سود می جوید و دارد، زنان را به کُنج خانه ها و از روابط و مناسبات اجتماعی دُور و همچنین مورد سوءاستفاده های جنسی – سیاسی و اقتصادی قرار می دهد؛ می توان نشان داد که چگونه به یُمن ارتباطات جمعی، دارد افکار عمومی را علیۀ هم نوعان شان می شوراند و فضای جامعۀ متفاوت را، آغشته به خون و خونریزی و تنفر می کند.

سرمایه آمار و ارقامِ دُروغ کنار هم ردیف می کندُ، نقشه های حساب و مهندسی شده به مرحلۀ عمل در می آورد و اخبار غیر واقعی و دست چین شده را بخُورد جهان می دهد، تا جای ظالمُ، مظلوم و قربانی جابجا شود. بر همین اساس استناد و باور به اطلاعات و آمار و ارقام ارائه داده شده، کمکِ اساسی – و بنیادی – در کسب و فهم حقایقِ در پس پرده نمی کند. به بیانی دیگر نیازی نیست بمنظور تشریح، تفسیر و انعکاس حقایق، عجله بخرج داد و مهمتر از همۀ اینها، با نگاه خوش بینانه، و با اتکاء به تبلیغات سراسر تحریف شدۀ و اخبار منتشره از جانب رسانه های امپریالیستی به حقیقت دست یافت. به تجربه دریافته شده است که دولت مداران کنونی و از جمله دولت «مرکل»، سخنگو و مروج حقایق نیستند و بارها و بارها، ثابت نموده اند که در طرح ریزی تحرکات ضد انسانی و در پخش خبری همچون کلن، جهت دار و هدفمند حرکت می کنند و از مقاصد سیاسی – اقتصادی معینی پیروی می نمایند. بقول «مینا احدی» دریدن لباس زیر زنان، کار هر مسلمانی نیست، ولیُ – به باور من وقوع و مشاهدۀ عینی آن -، ریشه در افکار و ایدئولوژی ای دارد که دولت مردان بزرگ جهانی بهمراه دولت های خشن و وابستۀشان، این روزها، در جهان و بویژه در منطقۀ خاورمیانه به میلیون ها تودۀ در بند تحمیل نموده اند. این کار، و افکار سرمایه داری ست و بنابه منفغت اش، روزی بر سر زنان، بزور چادر می اندازد و روزی دیگر، حجاب را از سر آنان بر می دارد؛ روزی به اصطلاح نظامِ مدافع زن، حق رأی را بر زنان محترم می شمارد و ادعای برابری شغل و درآمد یکسان را دارد، و روزی دیگر و در همانحال، به تحقیر، به توهین و به سوءاستفاده از بدن های آنان می پردازد. این ها از زمره اشکال متفاوتِ بهره برداری انسان – چه زن و چه مرد – و آنهم از زمان پیدایش جامعۀ طبقاتی ست. در هر صورت نمی توان و صحیح نیست تا بمانند «مینا احدی» ریشه و اهداف واقعۀ کلن را خارج از سیاست ها و منفعت نظام های امپریالیستی جستجو نمود و دلیل آنرا در قلم فرسائی، در یکه تازی ها و یا در «امتیاز دادن دولت آلمان به جنبشها و سازمانهای اسلامی در قلب اروپا» نسبت داد. همچنینُ، بر خلاف افکار انحرافی «مینا احدی» می توان با صراحت تمام اعلام نمود که علل این نوع مصائب و تعرضات به انسانیت و حقوق پایه ای زنان و مردم، به ماهیت دولت های امپریالیستی ای همچون دولت آلمان بر می گردد و بطور یقین، تقاضا و درخواست از حاکمانی همچون «مرکل» برای نابودی زائده های شان، انحرافی، گمرا کننده و در حقیقت توهم نسبت به دولت های امپریالیستی و آنهم به عنوان بانیان و راه اندازان رخدادهایی همچون کلن و تنش های قومی – مذهبی ست.

خلاصه، واقعۀ کلن را نمی توان و نمی بایست خارج از بستر و چهارچوبه های فوق و مهمتر از همۀ اینها، خارج از سیاست های تازۀ دولت آلمان در برابر معضل پناهنده گی در جامعۀ آلمان و اروپا توضیح داد. عیان شده است که «ناجی» پناهنده گان دیروزی، – «مرکل» – این روزها، به قهرمان ضد پناهنده گی تبدیل شده است و چهار نعل – و در اثر تضادها و فشارهای درونی -، بدنبال تغییرات و اتخاذ سیاست های سخت گیرانه تر، پیرامونِ قوانین پناهنده گی ست. به همین منظور ریاکارانه بدنبال اجرای طرح های متفاوت و متعاقباً، ایجاد و رواج بیشتر بدبینی ها میان مردم خودی، نسبت به قربانیان نظام های ظالم و جنگ های امپریالیستی ست. مگر می توان باوری به غیر از این داشت، که این دولت ها و از جمله دولت آلمان، مولّد و بانی چنین وقایع و رویدادهای دردناک در درون جامعۀ خودی و بویژه در منطقۀ خاورمیانه اند. با این اوصافُ بر خلاف «مینا احدی»، تلاش برای برگرداندن سیاست دولت آلمان به سیاستِ «ضد اسلامی» و امثالهم، بنابجا و چیزی جز، گمراهی افکار عمومی و به حایشه راندن موضوع اصلی نیست. لبۀ تیز نگاه و حمله، باید به سمت سازمانده گان اصلی اوضاع دهشت بار کنونی و دولت های امپریالیستی ای همچون دولت آلمان دوخته شود و از دولت های جانی و مسبب هزاران مصائب و مشکلاتِ جامعه، عاجزانه تقاضای رفع آنها را ننمود؛ تحرک ضد انسانی و حساب شده ای که «هیکو ماس» وزیر دادگستری آلمان در مصاحبه با روزنامه بیلد اعلام نموده است: «اسناد و مدارک نشان می دهد که این ناآرامی از پیش برنامه ریزی شده بود» و ربطی به پناهنده گان نداشتهُ، در ادامه هم، انگشت اتهام را به سمت «گروه های تندرویی که از خارج آلمان برای ناآرامی ها برنامه ریزی کرده و طرحی برای آزار ده ها زن وضع کردند» نشانه می گیرد

مسلم منصوری:ضد امپریالیست های قلابی پادوی رژیم و امپریالیسم

مسلم منصوری:ضد امپریالیست های قلابی پادوی رژیم و امپریالیسم

بیش از سه‌ دهه است که اربابان جهان ارکستر سیاسی و تبلیغاتی عظیمی‌ را به راه انداخته اند تا رژیم حاکم  بر ایران را در این دوره به عنوان دشمن اصلی‌ خود معرفی‌ کنند. اگر در این مرحله جهانی‌ سازی و در این گذار تاریخی و فشار طاقت فرسایی که "بنام ریاضت اقتصادی" بر گرده توده‌های مردم تلنبار شده، این دشمن قلابی را نمی ساختند و بوسیله این دشمن قلابی زمینه جنگ های به ظاهر مذهبی و قومی را در خاورمیانه و آفریقا آماده نمی کردند، اکنون بجای رشد دسته جات اسلام "ضد استکباری" شاهد رشد جنبش‌های آزادیبخش و مترقی با خصیصه ضد سرمایه داری در خاورمیانه، آفریقا، آمریکای لاتین و در همین کشور‌های غربی بودیم. با ساختن این دشمن قلابی و گره زدن ذهنیت عمومی‌ به این معرکه دشمن سازی، نه‌ تنها مبارزه مردم ایران بلکه مبارزات رهایی بخش را در همه جای جهان به حاشیه برده و کم رنگ کرده‌اند.

 اما تنها این ارکستر خبری و سیاسی اربابان جهان نیست که رژیم دست ساز و تحمیل شده  بر ایران را به عنوان دشمن اصلی خود باد می‌‌ کنند بلکه خائنین ضد امپریالیست‌ نما و مارکسیست‌ نما و ضد جنگ‌ نماهای جهانی‌ و وطنی خود بخشی از این ارکسترهستند و همان تبلیغات رسانه‌های ارباب و نوکر را در رنگ و لعاب ضد امپریالیستی ومارکسیستی و ملی‌ می‌‌پیچند. عوارض این خائنین تنها به آتش بیاری معرکه ارباب و نوکر  ختم نمی شود بلکه باعث می‌‌شود تا صدای ضد امپریالیست‌های واقعی‌، صدای ضد جنگ‌های واقعی‌ و صدای نیروهای مردمی شنیده نشود و در زیر جار و جنجال‌های سیاسی و رسانه‌ای این ارکستر گم شود.

خلاف تحلیل ها و گفته های این خائنین، وقتی‌ خط این دشمن سازی و مشاجرات اتمی‌ و تحریم را در واقعیت‌های عینی دنبال کنیم، می‌‌بینیم در دوره احمدی‌نژاد که این تحریم‌ها وضع شد، بیش از هرزمانی تمامی تولیدات داخلی‌ به نفع واردات بنجل‌های سرمایه داری جهانی‌ نابود شد. اگر این تحریم ها واقعی‌ بود، بجای نابودی زیربناهای تولیدی باید خط حمایت از تولیدات داخلی برای خنثی نمودن اثرات تحریم  به پیش می رفت نه برعکس. این تحریم ها در عمل بجز تحمیل فقر و چپاول بیشتر بر مردم و تقویت نمایش های سیاسی و ضد "استکباری" رژیم حاصل دیگری نداشته است.

 می بینیم نتیجه همه سالهای تحریم کمر چه کسی را شکست و چه کسی را از لحاظ سیاسی و اقتصادی تقویت کرد. ابراهيم رزاقي استاد بازنشسته دانشگاه تهران اعلام می کند:" اقتصاد ما به بدترين شكل وابسته است، بانك‌هاي ما در خدمت خصوصي شدن هستند اما از نوع تجاري و دلالي. تورم امروز نتيجه واردات كالاهاي خارجي است، اين بلايي است كه مغول‌ها هم سر اين مملكت نياوردند."  تازه  این ها نمونه هایی است از خود رسانه های حکومتی. در دوره احمدی نژاد زیر چتر این تحریم ها و عربده کشی های سیاسی علیه "استکبار" طرح هدفمندی یارانه ها و قطع سوبسید ها را به اجرا گذاشتند، نان سر سفره مردم را به نفع جیب سرمایه داری ربودند و الگوی نظم نوین برده داری و صندوق بین المللی پول را در حوزه اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی با سرعت هرچه تمام تر پیاده کردند. روزنامه های حکومتی بارها نوشته اند که در آمد فروش نفت در دوره احمدی نژاد بیشتر از کل تاریخ فروش نفت در ایران بوده است. در حالیکه در همین دوره فقر و گرسنگی و فشار مشیعتی و گرانی ارزاق عمومی بیشتر از هر دوره ای بر مردم تحمیل شد و اقشار محروم جامعه را کمر شکن کرد. آمار سرسام آور اعدام ها و دستگیری ها وغارت منابع طبیعی و کشتار جنگل ها و رودخانه ها و زمین های کشاورزی تا آنجاست که رسانه های خود حکومت دیگر نمی توانند آن را نادیده بگیرند، گوشه ای از این فجایع را مطرح می کنند تا آن را در سطح بحث های کارشناسی تنزل داده وعامل اصلی این تباهی را از زیر ضرب بیرون بکشند. اما انتشار همین اخبار از سوی رسانه های حکومتی خود گویای تنگنا های مالی و فشار های روحی و روانی غیر قابل تصور بر مردم ایران است.

نویسنده سایت خبر فارسی در تاریخ ۱۶ مرداد ۱۳۹۴ می نویسد:" دوسه روز قبل بود که برای تهیه گزارش به خیابان مهدی در محله فرامرز عباسی رفتم. گشت‌وگذار در دل محله و دقت در مشکلات اهالی، باعث شد تا این‌بار سوژه جدیدی نظرم را به خود جلب کند. عبارت‌هایی مانند فروش کلیه، کلیه‌فروشی، فروش کلیه زیر قیمت و… تاکنون زیاد به چشمم خورده بود اما این عبارت با بقیه فرق داشت و روی دیوار با ماژیک پررنگ نوشته شده بود؛ چشم‌فروشی...عبارت تکان‌دهنده‌ای که هنوز که هنوز است، نوع نگارش حروفش بر روی دیوار، در ذهنم نقش بسته است. با تلفن همراهم شماره می‌گیرم... پیشنهاد خرید چشم را مطرح می‌کنم و بعد از انجام رایزنی و صحبت تلفنی، قرار ملاقات محقق می‌شود و این‌بار به‌عنوان خریدار پای معامله می‌روم. محل قرار، ایستگاه اتوبوس چهارراه میدان بار در مشهد است. سر ساعت مقرر از راه می‌رسد می‌گوید: ۶ ماه پیش در تهران یک کلیه‌ام را ۶ میلیون فروختم. الان هم به‌شدت فشار مالی دارم. حاضرم با همان ۶ میلیون چشمم را بفروشم... سه‌ بچه دارم و صاحب‌خانه جوابم کرده است. بی‌سواد و بیکار هستم و باید خرجی فرزندان و همسرم را بدهم. چشم من مال شما، هرکار دوست دارید با آن انجام دهید... از من که گذشت، دلم نمی‌خواهد فرزندانم بی‌خانمان بزرگ شوند. برای من چه اهمیت دارد که یک چشم داشته باشم یا نه؟ ندارم، فقر امانم را بریده است"

سایت فرهیختگان نوشته:" روستای قلعه‌رش در شهرستان سردشت آذربایجان‌غربی است. فضای خفقان‌آوری در این روستا حاکم شده و "قلعه‌رش" بوی مرگ می‌دهد، فضای رعب‌انگیزی که در کوچه‌ها حس می‌شود، امید و انگیزه ادامه زندگی را از هر رهگذری می‌گیرد. در دو هفته ۱۰ نفر خود را با طناب از درخت حلق‌آویز کرده‌اند... کمتر از شش سال پیش بود که چهار زن در همین خطه خودسوزی کردند... تا جایی که ما متوجه شده‌ایم فقر و نبود امکانات از انگیزه‌های اصلی این خودکشی‌ها بوده است"

 این در حالی است که کشور ایران روی دریای نفت و گاز خوابیده و دزدی ها و چپاول میلیاردی مقامات حکومتی امری عادی و روزانه شده است. خبرگزاری ایرنا اعلام می کند:" محمد باقر نوبخت، سخنگوی دولت حسن روحانی، می‌گوید که ۷۰۰ میلیارد دلار از دارایی‌های کشور طی پنج تا شش سال خورده و قورت داده شده است" حاصل این چپاول و غارت افسار گسیخته و تباهی ناشی از آن به بردگی و خرید و فروش کودکان هم رسیده است. سایت حکومتی خبر فارسی ۱۸ مهر ۱۳۹۴ در مطلبی با عنوان " کودکان متکدی چند فروخته می شوند" می نویسد: "این کودکان بر اساس جنس، تجربه و سنی که دارند تعیین قیمت می شوند و از صد هزار تومان تا پنج میلیون تومان خرید و فروش می شوند. پدر و مادر این کودکان را به فامیل یا باندهای متکدی اجاره می دهند تا برای آنها کار کنند. این کودکان باید تا آخر شب مقدار مشخصی پول به خانه ببرند و گرنه به اجبار تن به کارهای دیگری می دهند". 

 این فلاکت و سیه روزی که بر مردم و بر رودخانه ها و کوه ها و جنگل ها تحمیل شده، فقط نتیجه نوکری رژیم برای ارباب یا فقط محصول وابستگی رژیم به سرمایه داری جهانی مانند دوران شاه نیست بلکه محصول سرعت رژیم در به اجرا در آوردن طرح ها و پیش بردن خط سرمایه داری جهانی با روکش اسلامی در ایران و منطقه است. رژیم با چنان سرعتی طرح ها و سیاست های اربابان را در حوزه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی به اجرا می گذارد و پایه های ارزشی و هویتی جامعه را شخم می زند که تاکنون هیچ نوکری نتوانسته با این سرعت بنیان های یک جامعه را دگرگون کند. اگر رژیم این لباس ضد "امپریالیستی" را بر تن نمی کرد و این صورتک ضد استکباری را بر چهره نمی زد، هرگز نمی توانست چنین بلایی را با این سرعت بر سر مردم نازل کند.

در پوشش این دشمنی نه تنها ابتدایی ترین خدمات اجتماعی و نیازهای زندگی مردم در زمینه مسکن، خوراک، پوشاک، پزشکی، آموزش و ... را به نفع سرمایه داری ربودند و نه تنها چشم فروشی، کلیه فروشی، بچه فروشی، تن فروشی وفاصله های سرسام آور طبقاتی و انواع بیماری های روحی و روانی و جسمی ناشی از آن را بر مردم تحمیل کردند بلکه چپاول و کشتار روخانه ها، جنگل ها، کوه ها، دریا ها و ... در تاریخ ایران بی سابقه است.  روزی نیست که گزارشی از زمین خواری!، دریا خواری!، کوه خواری!، کویر خواری!، جنگل خواری!، در رسانه های حکومتی بیرون نزند. سرعت ویران کردن و از نو ساختن کشوری بر اساس خط دیکته شده اربابان تا آنجاست که بخشی از مقامات خود رژیم از عوارض این سرعت و به هم ریختگی اجتماعی و نابودی بی سابقه منابع طبیعی ابراز نگرانی می کنند و از اینکه این سرعت به طناب دار رژیم و به انفجار خشم جامعه  منجر شود به وحشت افتاده اند.

خبرگزاری حکومتی ایلنا ۲ آبان ۹۴ تصمیم دولت روحانی برای ساختن سد در جنگل های تاریخی هیرکانی را که قدمت آن به بیش از ۴۰ میلیون سال می رسد اعلام می کند. دستورتخریب بخش بزرگی از جنگل های تاریخی هیرکانی در حالی صورت می گیرد که به نوشته دانشنامه ویکی پدیا:" این جنگل از منطقه هیرکن جمهوری آذربایجان آغاز و تا استان گلستان در ایران امتداد دارد .این جنگل با قدمت ۴۰ میلیون سال یکی از ارزشمندترین جنگل‌های جهان به شمار می‌آید و از آن به عنوان موزه طبیعی یاد می‌شود".

سایت حکومتی باشگاه خبرنگاران جوان ۱۱ آذر ۱۳۹۴ می گوید: “بیش از ۹۰ درصد حیات وحش کشور (گونه های گیاهی، جانوری و زیستگاه های طبیعی) طی چهار دهه از دست رفته است... زمانی که کلنگ سازمان محیط زیست زمین خورد یک میلیون و سیصد هزار آهو، گوزن، گورخر، قوچ و میش و کل و بز و … در ایران زندگی می‌کردند اما اکنون این آمار به کمتر از ۱۱۰ هزار رسیده است یعنی ایران بیش از ۹۰ درصد حیات وحش خود را در چهار دهه از دست داده است." همین سایت در ادامه می نویسد:" ایران با چند بحران بزرگ رو به رو است. یکی بحران خاک است که هیچ‌کس متوجه آن نیست و صدای آن را نشنیده است. با توجه به اقلیم ایران بین ۴۰۰ تا ۸۰۰ سال طول می‌کشد تا یک سانتی‌متر خاک تولید شود اما در حالت خوش‌بینانه ما سالی ۲ میلیارد مترمکعب خاک از دست می‌دهیم"

 خبر گذاری ایرنا می نویسد " معاون امور تالاب ها در سازمان محیط زیست گفت: "براساس بررسی هایی که ما انجام داده ایم، ۶۷ درصد از۳ میلیون هکتار مساحت تالاب های ایران خشک شده اند. بخش از این مشکل به دلیل کاهش بارش و افزایش دما رخ داده، اما بخش زیادی از این مشکل به دلیل توسعه بی رویه در بالادست  تالاب ها و به ویژه سد سازی است."  سایت سلامت نیوز نوشته:" به گفته سازمان محیط زیست، عامل اصلی پدیده ریزگردها، همان خشک شدن تالاب ها و آبریزها در این استان ها می باشد.  اکنون پدیده ی ریزگردها بخشا به 23 استان کشور نیز کشیده است. پدیده ای که سلامت بیش از ۴۰ میلیون ساکنان این مناطق را به جد به خطر انداخته است."

 خبرگزاری حکومتی ایرنا - ۱۷ مهر ۹۴ از قول  مشاور وزیر نیرو می نویسد:"۵۰ هزار حلقه چاه غیرمجاز در حوضه آبریز دریاچه ارومیه در آذربایجان غربی به صورت غیرقانونی حفر شده است. وجود این تعداد چاه غیرمجاز و بیش از ۳۸ هزار حلقه چاه مجاز دیگر در این حوضه آبریز موجب شده که سفره های آب زیرزمینی خالی شوند و میزان روان آب ها کاهش یابند." خشک شدن اکثر رود خانه ها و نابودی دریاچه ها و تالاب ها و جنگل ها بخاطر سدسازی بوده و سد سازی ها برای به چرخش در آوردن نیروگاه های اتمی بوده است. اکثر رودخانه ها، تالاب ها، دریاچه ها و جنگل ها قربانی نیروگاه های اتمی شده اند.

ساخت نیرو گاه ها اتمی حاصلی جز فقر، بدبختی، خشک سالی و ریزگرد ها برای مردم نداشته ولی برای رژیم و اربابانش بیشترین منفعت را داشته. بیشتر از ۱۵ سال است که نمایش اتمی را به روی صحنه آورده اند تا ذهنیت عمومی را از خشونت افسارگسیخته و چپاول مردم و کشتار رود خانه ها و جنگل ها و نابودی بنیان های تولیدات بومی، به معرکه هسته ای و به این دشمن بازی گره بزنند. با به صحنه آوردن نمایش تحریم، این امکان را برای رژیم فراهم کردند تا فقر و فلاکت موجود و چپاول میلیاردی هر روزه را از گردن خود باز کرده به گردن تحریم "استکبار جهانی‌" بیاندازد.  نزدیک به دو دهه است به بهانه مشاجرات اتمی‌ و پرخاش‌های توخالی و تاکید بر گزینه نظامی و تحریم، فضایی را مهیا کرده اند که در زیر چتر این فضا رژیم  بتواند به بهانه مبارزه با "استکبار" هر حرکت اعتراضی را در جامعه سرکوب کرده و مردم را از گرفتار شدن در جنگ و فلاکت بیشتر بترساند و تمامی این تباهی و ویرانی را در پوشش مبارزه با " استکبار" توجیح کند.

  اگر این سلسله امداد‌های غیبی، امنیتی، اقتصادی، اطلاعاتی و تسلیحاتی "استکبارجهانی‌" نبود این حکومت تحمیلی را مطالبات و پتانسیل انقلابی توده های مردم در دهه شصت انداخته بود. منتها تمامی این امداد‌های غیبی وعلنی در پوشش دشمنی انجام گرفته و می گیرد. همانطور که پیش برد سیاست‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی "استکبارجهانی‌" در ایران در زیر چترهمین دشمنی به پیش رفته و می‌‌رود. عوارض اجتماعی پیش برد سیاست‌های اربابان در ایران، تنها در یک قلم خود را طبق آمار رسمی خود سازمان ملل در ۲۰ میلیون زاغه نشین و حلبی آباد‌های حاشیه شهر‌های بزرگ نشان می‌‌دهد. نابودی تولیدات داخلی‌ و بومی و کشاورزی و دامداری و نابودی زیربناهای آن مانند جنگل‌ها، رودخانه‌ها و تبدیل روستاهای تولید کننده به شهرک‌های مصرف کننده در حاشیه شهر‌های بزرگ، تنها یک قلم از عوارض اجرای سیاست‌های اربابان در پهنه اجتماعی  ایران است. به شهادت اوضاع فلاکت بار اجتماعی و نابودی غیر قابل جبران بنیان های تولیدی و هویتی، این دشمن قلابی بهتر از هر دوستی طرح ها و سیاست های "شیطان بزرگ" و شرکأ را در ایران و منطقه در حوزه اقتصادی، سیاسی و فرهنگی اجرا نموده است.

 خلاف آنچه که ضد امپریالیست نماهای جهانی و وطنی این پا اندازان رژیم و سرمایه داری القاء می کنند، این مذاکرات و توافق اتمی‌ و این موش و گربه بازی های پیرامون آن نه برای کم و زیاد شدن درجه غنی سازی اورانیوم که برای آماده کردن زمینه اجتماعی  ورود علنی شرکت‌ها و کمپانی‌های غارتگر بی المللی در ایران و تحمیل فقر و اسارت بیشتر بر مردم و جا انداختن این دشمن قلابی به عنوان قدرت مستقل منطقه‌ای است. همچنانکه در راستای باد کردن این دشمن قلابی، وقتی‌ رئیس جمهور همین حکومت به سازمان ملل می‌‌آمد رسانه‌های آمریکا در بالاترین سطوح در اختیارش قرار می‌‌گرفت تا از او به عنوان  دشمن خود چهره سازی کند. اگر رسانه‌های آمریکا نبودند حرفهای احمدی نژاد را مردم ایران هم نمی‌‌شنیدند چه رسد به مردم دنیا. چنان وانمود می‌‌کردند که گویی بزرگ‌ترین و قدرتمند‌ترین دشمن امپریالیست ها به آمریکا سفر کرده است. حالا که مصرف اش در آن دوره تمام شده، شنونده هایش از چهار تا بسیجی فراتر نمی رود . وقتی اصل مسئله این است که ذهنیت توده ها را به این نمایش دشمن سازی گره بزنند، می بینیم هر دوره پرده نمایش عوض می شود.

 قدرت های غربی بوسیله این رژیم بستر اجتماعی و سیاسی را برای جنگ های به ظاهر مذهبی‌ و فرقه ای از پایین آماده کردند و از بالا با ترساندن حکومت‌های آن منطقه فضای کل خاورمیانه را نظامی کرده و با فروش سلاح‌های در انبار مانده به سود‌های نجومی رسیدند و بخشی از بحران‌های اجتماعی خود را با آن حل و فصل کردند. نشریه فارین پالیسی با اشاره به مذاکرات ایران و ۱+۵  نوشته:" عزم باراک اوباما برای دستیابی توافق با ایران، ثروت‌ بادآورده‌ای را نصیب شرکت‌های اسلحه‌سازی آمریکایی کرده است. به نوشته فارین پالیسی از آنجا که کشورهای شورای همکاری خلیج فارس اعتمادی به این توافق ندارند و ظرفیت موشک‌های بالیستیک ایران هم در این توافق دست‌ نخورده باقی‌ مانده، کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس خرید‌های تسلیحاتی خود را سرعت بخشیده‌اند و بازار سامانه‌های پدافندی بیش از پیش داغ شده است." با هدفی که در بهم ریختن خاورمیانه و رشد دستجات "اسلام ضد استکباری" دنبال می کنند، فروش سلاح تنها یکی از منفعت های حاشیه ای و جانبی آن است.

اگر امروز سرمایه داری جهانی با تمام توان خود از حکومت ایران زیر چتر دشمنی محافظت می کند و دست اپوزیسیون مسلح را در کردستان و مجاهدین را در عراق می بندد تا گلوله ای به سمت حکومت شلیک نشود، اگر از مهره ها و اپوزیسیون های دست ساز حکومت چهره سازی می کند، اگر بزور جایزه ها و تبلیغات رسانه ای، تولیدات فرهنگی رژیم را جلوی دید همه قرار می دهد، اگر تلویزیون های بی بی سی، من و تو، صدای امریکا و ... نسبت به رسانه های خود رژیم کاسه داغ تر از آش شده اند، اگر مدیریت این رسانه ها را به دست ماموران اطلاعاتی و لابی های نفتی رژیم  سپرده اند، دلیل آن ساده و روشن است. چون اگراین رژیم به دست مردم سرنگون شود، کل  اسلام ضد "استکباری" و دست جات آن در خاورمیانه و آفریقا مضمحل می شوند و تمامی طرح های اربابان در منطقه به هم می ریزد و در این بهم ریختگی صف بندی واقعی طبقاتی و سیاسی  قبل از رود کار آمدن خمینی دوباره سر بر می آورد. همچنانکه وقتی خمینی را به عنوان چهره ضد امپریالیست بر سر کار آوردند، دیدیم که چگونه در سطح جهانی امپریالیسم توانست بدست خمینی و حکومت اش مبارزه ضد امپریالیستی را بی اعتبار کرده و به لجن به کشاند  و معادله سیاسی، طبقاتی و آزادی خواهانه را به معادله مذهبی و فرقه ای تبدیل کند.

بدون آوردن خمینی و جاده صاف کردن منطقه  توسط خمینی زمینه ظهور امثال داعش، القایده، بوکوحرام... ایجاد نمی شد. بی جهت نبود که خمینی به عنوان "رهبرمسلمین جهان" و با شعار "صدور انقلاب اسلامی" زمینه جنگ های فرقه ای و مذهبی‌ را در خاورمیانه آماده کرد، نه تنها پتانسیل انقلابی تودههای ایران بلکه پتانسیل عظیمی‌ که در سراسر منطقه در پرتوی انقلاب ۵۷ علیه سلطه استعمارگران زنده شده بود را به نفع همان استعمار بر ضد خودش تبدیل کرد. خمینی در همان ماه های اول انقلاب با تاکید بر صدور انقلاب اسلامی به عراق و تغییر حاکمیت آن به حکومت اسلامی، زمینه جنگ ایران و عراق را فراهم کرد و بعد از دو سال که دولت عراق خواستار پایان یافتن جنگ و پرداخت همه خسارت های وارده شد، بازخمینی بود که  ۸ سال بر طبل جنگ کوبید. منفعت این رژیم برای ارباب فقط در چارچوب کشور ایران نیست بلکه در کل منطقه و در سطح جهانی است.

اربابان جهانی تا زمانی که تمامی آن مناطق را شخم نزنند و ریل نظم نوین برده داری نچینند، به رژیم ایران برای گسترش جنگ های منطقه ای نیاز دارند. بارها مقامات ریز و درشت رژیم اعلام کرده اند که بعد از یمن و سوریه  نوبت عربستان است. دیگر علنی تر از این نمی شود همه را به جنگ دعوت کرد و پای همه را به جنگ های منطقه ای و فرقه ای کشاند. در این مرحله حکومت تحمیل شده بر ایران باید آن منطقه را برای چیده شدن ریل جهانی سازی آماده کند. چراکه در این مرحله هیچ نیروی بجز "اسلام ضد استکباری" در جوامع اسلامی توان این آماده سازی و ایجاد بحران های کاذب را برای اربابان ندارد.

قدرت های غربی برای واقعی نشان دادن این دشمن قلابی، بارها حکومت  تحمیل شده بر ایران را به نقض حقوق بشر، صدور تروریسم، سیاست توسعه طلبی در منطقه و تلاش برای دست یابی به سلاح اتمی متهم کرده اند. هر کدام از این اتهام  کافی است تا  حکومتی را از جا بردارند. همانطور که در عراق،  لیبی و... به بهانه یکی از این اتهام ها حکومت های این کشورها را ساقط کردند. ولی همین قدرت ها وقتی به رژیم ایران می رسند "صلح طلب" و " مأدب" می شوند. این اتهام  نقض حقوق بشر و صدور تروریسم نه تنها به تضیف و عقب نشینی رژیم در این حوزه ها منجر نشده بلکه هر روز بیشتر و بیشتر شده است. درعمل می بینیم این اتهام ها فقط ابزاری است برای رژیم تا بحران های داخلی و منطقه ای خود و آنها را حل و فصل کند.

صحنه را  طوری می چینند که اگر با حکومتی که خود بر ایران تحمیل کرده اند مذاکره و همکاری نکنند کار به جنگ کشیده می شود. در صورتیکه هر کسی کوچکترین اطلاعی از داخل ایران و از خشم و کینه مردم نسبت به این حکومت داشته باشد می داند که اگر استکبار بخواهد این رژیم را بردارد به تنها چیزی که احتیاج ندارد جنگ است. فقط کافی است یک روز امدادهایش را به رژیم قطع کند. این رژیم سالهاست که بخاطر خشم و نفرت مردم، جسد متعفن و گندیده ای بیش نیست که بر روی دست های همین استکبار ایستاده است. اگر صدور تروریسم و نقض حقوق بشر توسط رژیم در چارچوب سیاست ها و منافع خودشان نیست، اگر این اتهام ها فقط برای رد گم کردن نیست، کافی است امداد های شان را به رژیم نرسانند، خواهیم دید که نه از تاک نشانی می ماند نه از تاک نشان.

 به وسیله این رژیم و دستجات "اسلام ضد استکباری" نه تنها منطقه خاورمیانه را دارند شخم می‌‌زنند تا ریل جهانی‌ سازی را به چینند بلکه درهمین کشور‌های غربی با ترساندن مردم از رشد دستجات اسلامی، دستگاه کنترل و سرکوب خود را در جامعه پهن کرده و مبارزات آزادیبخش را در این جوامع به حاشیه برده و بجای آن، در افکار عمومی دعوا را بین نیروهای دست راستی و تشکل های اسلامی گره می زنند. با پر و بال دادن به فاشیسم مذهبی در کشور های غربی، راه را برای فاشیسم سرمایه داری در همین کشور ها هموار می کنند. همین دموکراسی بورژوازی و نهاد های مدنی و قانون اساسی موجود نظام سرمایه داری دیگر بدرد خانواده ممتاز جهانی در این مرحله نمی خورد. فقط با تغییر قوانین و بافت اجتماعی موجود و با ایجاد ارعاب  و تحمیل قوانین فاشیستی می توانند از این مرحله عبور کنند و جهان را به دهکده کوچک جهانی تبدیل کنند. پس باید راه را برای رشد فاشیسم اسلامی باز کنند تا راه برای فاشیسم سرمایه داری هموار شود.

آنوقت ضد امپریالیست ها و ضد جنگ نماهای جهانی و وطنی به عنوان آتش بیار معرکه ارباب و نوکر در فضای اینترنتی و برنامه های تلویزیونی می لولند و تبلیغات مورد نظر کارشناسان امنیتی دولت ها را به عنوان تحلیل چپ و کمونیستی ترویج می کنند.این سران ضد جنگ و ضد امپریالیست‌های قلابی نه تنها  کوچکترین اعتراضی به این همه کشتار و چپاول مردم ایران نمی کنند بلکه به دیدار امثال احمدی نژاد میروند و مدال افتخار و مدال ضد امپریالیستی به گردن اش می اندازند. اکثر این سران به اصطلاح ضد جنگ و ضد امپریالیست در خدمت دستگاه های امنیتی دولت های غربی بکار گرفته شده اند. روزانه دهها مطلب در باره نقش "ضد استکباری" رژیم در منطقه و تحولات خاورمیانه می نویسند و همان تبلیغات مورد نیاز دستگاه های امنیتی را در قالب تحلیل چپ و مارکسیستی بخورد جوامع می دهند، بخش وطنی‌شان هم چه در داخل ایران و چه در خارج کشور همین مطالب را ترجمه و نشخوار می کنند و تنها وظیفه ای که دارند این است که هر حرکت قهرآمیزی که علیه رژیم صورت بگیرد و هر دستی که در مبارزه علیه رژیم به سمت تفنگ برود، آنها همسو با سرکوبگران مردم آن را به عمال داخلی‌ امپریالیست نسبت بدهند. اگر امروز در مقابل اسید پاشی رژیم بر چهره زنان یکی از مراکز امر به معروف برسرش خراب شود قبل از وزارت اطلاعات این پفیوزها به نام چپ و کمونیست و به نام مدافع طبقه کارگر و راه کارگر اطلاعیه صادر می کنند و به عنوان حرکت تروریستی آن را محکوم می کنند. این مدعیان دروغین چپ نفرات انگیز تر و تهوع آور تر از نهاد های رسمی خود رژیم و رسانه هایی مثل بی بی سی هستند.

 این خائنین در پوشش ضد امپریالیست، نه تنها اندیشه مارکس این انسان شوریده و انقلابی را از جوهره اصلی خودش تهی می کنند بلکه چنان چهره ای از او تصویر می کنند که اگر امرو زنده بود زیر پرچم شیخ نصراله در خیابان های لندن سینه می زد. بی جهت نیست که رژیم در داخل ایران می گذارد کتاب های مارکس و نظرات ضد امپریالیستی ترجمه شود و اجازه می دهد کلاس های آموزش کاپیتال و ارزش اضافی دایر باشد و منبر در اختیار این مدافعان به اصطلاح سوسیالیست و ضد امپریالیست می‌‌گذارد تا سیاست نئو لیبرالیسم را توضیح بدهند و علیه سیاست های اقتصادی سرمایه داری و خود و رژیم حرف بزنند اما آنجا که به جمع بندی و چه باید کرد می‌‌رسند امپریالیست و سلطه آن را نه در داخل مرز‌های ایران و نه در سیاست‌های اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی که رژیم دارد پیاده می‌‌کند، که به بیرون از مرزهای ایران نشان دهند و خشم و کینه مردم به جان آمده را به ناکجا آباد حواله کنند و بازوی اصلی و اجرایی همین امپریالیست را در ایران و منطقه تطهیر مارکسیستی کرده و جوانانی را که به چپ واقعی و رادیکال گرایش دارند، به بحث‌های بی‌ سرانجام و تئوری های پوشالی در گیر کنند. آنها از سوسیالیسم و از رنج‌ طبقه کارگر و آوارگی مردم منطقه  در حد روضه خوانی و ذکر مصیبت کربلا اکتفا می کنند و در انتهای ذکر مصیبت، مردم را از جنگ و از دخالت " بشر دوستانه" قدرت های غربی در ایران می ترسانند، در حالیکه قدرت های غربی در این سه دهه فقط دخالت "آخوند دوستانه" در ایران داشته اند و دخالت "بشر دوستانه" شان در افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، یمن و در آفریقا به کمک همین رژیم انجام گرفته و می گیرد.

این مدعیان دروغین چپ چه در داخل ایران و چه در خارج از کشور بخوبی می دانند که اگر در ایران نیروی رادیکالی پا بگیرد، دکان سیاسی آنها تخته می شود، منبرشان را از دست می دهند و ماهیت پوشالی و بی‌ مایه آنها رو می شود. آنها فقط در همین بساطی که اربابان با رژیم و دستجات اسلامی راه انداخته اند می توانند ابراز وجود کنند. برای همین این مدعیان دروغین چپ به اندازه خود رژیم از دست بردن مردم به تفنگ و از زایش نیروی چپ رادیکال در ایران وحشت دارند.

این خائنین هر لباسی که بر تن کنند هنرمند، مارکسیست، ضد امپریالیست، ضد جنگ، مدافع حقوق بشر، کارشناس، فعال اجتماعی، روزنامه نگار، مدافع طبقه کارگر و... شریک جنایت رژیم هستند. این جماعت در حالی زیر پرچم صلح خواهی سینه می زنند و تحت پوشش صلح طلبی از رژیم حمایت می کنند که خود رژیم هر زمانی که لازم بوده چهره دیگری از خودش نشان بدهد و نان همکاری با استکبار را بخورد  بارها اعتراف کرده که بیشترین همکاری را در اشغال عراق و افغانستان با امریکا داشته است. اهریمنان جهانی ویران کننده ترین و فاجعه بارترین جنگ ها را با همکاری مستقیم همین رژیم بر مردم خاورمیانه و آفریقا تحمیل کرده اند، آنوقت این خائنین در حمایت از رژیم ماسک ضد جنگ بر چهره می زنند. تف و لعنت زاغه نشین ها و کارگران ایران و له شدگان عراق، سوریه، لیبی، افغانستان  و تف و لعنت کوه ها، دریاچه ها، رودخانه ها و درخت های کشتار شده  بر این گله جیرخوار و بر این ضد امپریالیست نماها و بر این هنرمندان و روشنفکران و استادان فرصت طلب و نان به نرخ روز خوار باد.

اما ورای این ارکستر سیاسی و تبلیغاتی اربابان، واقعیت‌های عینی و تردید ناپذیر به هزار زبان می‌‌گوید که سرنگونی حکومت تحمیل شده بر ایران و افتادن این دشمن قلابی نه تنها به رهایی مردم ایران بلکه به رهایی تمام مردم تحت ستم خاورمیانه و به بی‌ رنگ شدن جنگ‌های مذهبی‌ و منطقه‌ای راه خواهد برد و خط جهانی‌ سازی اربابان با مانع جدی روبرو خواهد شد. چنانچه در این مرحله سرمایه داری نتواند به بر قراری نظم نوین برده داری و دهکده کوچک جهانی‌ برسد، راهی‌ بجز غرق شدن در بحران های لاعلاج ندارد. چراکه این جهانی‌ سازی برای سرمایه داری نه‌ یک انتخاب که اجبار تاریخی است. در این مرحله افتادن این دشمن قلابی به رشد تفکربنیادین  ضد سرمایه داری و پا گرفتن دشمن واقعی‌ منجر خواهد شد. اکنون با وجود این دشمن قلابی شاهد خیزش‌های اعتراضی توده‌ ای در یونان، برزیل، اسپانیا و دیگر نقاط جهان هستیم، واضح و روشن است که با افتادن این دشمن قلابی تازه راه برای این پتانسیل عظیم اجتماعی علیه نظام سرمایه داری باز خواهد شد. 

 عملکرد حکومت تحمیل شده بر ایران و تجربه مبارزه مردم در این ۳۶ سال نشان داده که این دشمن قلابی تنها با تفنگ و انقلاب از پا در می آید. این حاکمیت  با سرعتی که جامعه ایران را شخم می زند و چنین فلاکت و تباهی را بر مردم تحمیل می کند، مدام با تضاد حاد اجتماعی و با خشم مردم مواجه است و نمی تواند به حرکت های اعتراضی مسالمت آمیز و به نهاد های مدنی و حقوق بشری که خارج از دست ساز وزارت اطلاعات باشد تن بدهد. در دو دهه گذشته از دوران خاتمی تا به امروز تمامی تلاش ها و مبارزاتی که به صورت تشکل های علنی و مسالمت جویانه و صنفی انجام گرفته در عمل نتوانسته بن بست مبارزاتی موجود را بشکند. بن بستی را که دستگاه سرکوب رژیم با کمک تجربیات و تجهیزات دستگاه های امنیتی دولت های غربی و با کمک بمباران دستگاه های تبلیغاتی و رسانه ای آنها ساخته است. در چنین شرایطی طبیعی است که نیروی جوان و مبارز جامعه به سمت حرکت های زیرزمینی راه می برد. تمامی ترس و هراس رژیم و اپوزیسیون سازی ها و ترفند هایش برای این است که ذهنیت نیروی فعال جامعه و نسل جوان به سوی تفنگ و مبارزات زیرزمینی سوق پیدا نکند. چرا که می داند نیروی انقلابی و رهبری آن از دل همین ذهنیت و از دل چنین حرکت هایی زاییده خواهد شد.

 امروز هر فرد و جریانی با هر ادعای سیاسی، این حق طبیعی مردم برای دست بردن به سلاح در مقابل چنین حاکمیتی را به رسمیت نشناسد  و در مقابل این حق طبیعی مردم موضع بگیرد، اگر پادوی رژیم و سرمایه داری نباشد، خود بخود در فضا و گنداب سیاسی ای تنفس می کند که رژیم و اربابانش ساخته اند. امروز هر فرد و جریانی که  آرمان آزادی و رهایی از چپاول سرمایه داری را در سر می پروراند وظیفه دارد که  شگردها و اپوزیسیون سازی ها  و بی راهه هایی که رژیم با کمک دولت های غربی بر سر راه مبارزات مردم ایران می گذارد را رسوا کند و حرکت نیروی  فعال و جوان جامعه را به سمت تفنگ و مبارزه مسلحانه تقویت کند. درغیراین صورت باید منتظر بود که مصرف این دشمن قلابی برای ارباب تمام شود و خود ارباب این دشمن قلابی را از میان بردارد که طبعا آن زمان دیگر نظم نوین برده داری بر قرار شده است.

  

                     مسلم منصوری

                                          1/5/2016